คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 3714/2545

กฎหมายที่เกี่ยวข้อง; ป.อ. มาตรา 341, พ.ร.บ.จัดหางานและคุ้มครองคนหางาน มาตรา 91 ตรี

ความผิดตามพระราชบัญญัติจัดหางานและคุ้มครองคนหางานฯ มาตรา 91 ตรี มิใช่ความผิดอันยอมความได้ ทั้งยังได้บัญญัติถึงการกระทำความผิดเกี่ยวกับการหลอกลวงคนหางานโดยทุจริตว่ามีงานให้ทำในต่างประเทศอันเป็นเท็จ จนเป็นเหตุให้ได้เงินหรือทรัพย์สินจากคนหางานนั้น เป็นความผิดอีกลักษณะหนึ่งต่างหากจากความผิดฐานฉ้อโกงตามประมวลกฎหมายอาญา มาตรา 341 ดังนั้น แม้ศาลจะมีคำพิพากษาถึงที่สุดว่าจำเลยไม่มีความผิดฐานฉ้อโกง ก็ไม่ทำให้การกระทำของจำเลยในความผิดตามมาตรา 91 ตรี แห่งพระราชบัญญัติจัดหางานและคุ้มครองคนหางานฯ กลายเป็นไม่มีความผิดไปด้วย

 

ประเด็นสำคัญจากฎีกา 3714/2545

  • คนละฐานความผิด: การหลอกลวงคนไปทำงานต่างประเทศโดยทุจริต เป็นความผิดตาม พ.ร.บ.จัดหางานฯ มาตรา 91 ตรี ซึ่งกฎหมายมองว่าเป็นคนละเรื่องกับความผิดฐานฉ้อโกง (ป.อ. มาตรา 341)
  • ผลลัพธ์ที่แตกต่าง:
    • ฐานฉ้อโกง: ยอมความได้ (ถ้าคุยกันรู้เรื่อง ถอนฟ้องได้)
    • ฐาน พ.ร.บ.จัดหางานฯ: ยอมความ ไม่ได้ (Non-compoundable offense) เป็นอาญาแผ่นดิน รัฐเป็นผู้เสียหายโดยตรง
  • จุดชี้ขาด: แม้ศาลจะตัดสินว่า "ไม่ผิดฐานฉ้อโกง" (อาจเพราะขาดองค์ประกอบบางอย่าง) แต่ถ้าพฤติกรรมเข้าข่ายหลอกลวงตาม พ.ร.บ.จัดหางานฯ จำเลยก็ยังมีความผิดและต้องรับโทษตามกฎหมายนี้อยู่ดี