คำพิพากษาฎีกาที่ 114/2568

ผู้ตายซึ่งถึงแก่ความตายเมื่อวันที่ 8 เมษายน 2562 ใช้วีซ่าเกษียณอายุได้รับอนุญาตให้พำนักในประเทศไทยโดยวีซ่า และได้รับอนุญาตโดยต่อวีซ่าให้พำนักในประเทศไทยถึงวันที่ 13 มีนาคม 2563 ทั้งเอกสารฝ่ายบริการบำนาญ กรมการจัดหางานและเงินบำนาญ สหราชอาณาจักร และเอกสารจากศูนย์การเงินสาธารณะ แผนกบริการภาษีบุคคลในกูร์เบอวัว สาธารณรัฐฝรั่งเศส ที่เกี่ยวกับผู้ตายจัดส่งมายังบ้านเลขที่ของผู้ตายที่ได้แจ้งความประสงค์ไว้ซึ่งศาลฎีกาเห็นว่าเพื่อให้การวินิจฉัยชี้ขาดข้อสำคัญแห่งประเด็นเป็นไปโดยเที่ยงธรรม และอนุญาตให้ยื่นบัญชีพยานเพิ่มเติมได้ ถือได้ว่าบ้านเลขที่ดังกล่าวเป็นถิ่นอันผู้ตายมีสถานที่อยู่เป็นแหล่งสำคัญและเป็นภูมิลำเนาของผู้ตาย ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 37

                 ผู้ร้องเคยยื่นขอจัดการมรดกต่อโนตารีพับบลิคฝรั่งเศสแล้วได้รับแจ้งว่าไม่สามารถดำเนินการได้เพราะผู้ตายมีถิ่นที่อยู่ในประเทศไทย ซึ่งตามข้อบังคับ EU เลขที่ 650/2012 ของสภายุโรปและคณะมนตรี ลงวันที่ 4 กรกฎาคม ค.ศ. 2012 เรื่องเขตอำนาจศาล การยอมรับ การบังคับใช้ และการดำเนินการตามคำตัดสินของโนตารีในเรื่องการสืบทอดมรดกและเกี่ยวข้องกับเครือญาติ ข้อ 21 กฎทั่วไปข้อ 1 ต้องบังคับตามกฎหมายของรัฐที่ผู้ตายมีถิ่นที่อยู่ในเวลาเสียชีวิต กรณีจึงมีเหตุขัดข้องผู้ร้องซึ่งเป็นทายาทมีอำนาจยื่นคำร้องขอจัดการมรดกของผู้ตายต่อศาลชั้นต้นอันเป็นศาลที่ผู้ตายเจ้ามรดกมีภูมิลำเนาอยู่ในเขตศาลขณะถึงแก่ความตายได้ ตามประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความแพ่ง มาตรา 4 จัตวา วรรคหนึ่ง