คำพิพากษาศาลฎีกาที่ 2055/2568

               ความผิดฐานพรากเด็กอายุยังไม่เกินสิบห้าปีไปเสียจากบิดามารดา ผู้ปกครอง หรือผู้ดูแล เพื่อการอนาจาร ตาม ป.อ. มาตรา 317 วรรคหนึ่งและวรรคสามนั้น การพรากหมายถึง การทำให้จากไป การพาไปเสียจาก การทำให้แยกออกจากกันหรือแยกออกไป ความผิดฐานพรากเด็กอายุยังไม่เกินสิบห้าปีไปเสียจากบิดามารดา ผู้ปกครอง หรือผู้ดูแล จึงหมายถึงการพาไปหรือแยกเด็กออกไปจากอำนาจปกครอง ดูแล ทำให้อำนาจปกครองดูแลของบิดามารดาเด็กถูกรบกวนหรือถูกกระทบกระเทือนโดยบิดามารดาเด็กไม่รู้เห็นยินยอม อันเป็นการล่วงละเมิดอำนาจปกครองของบิดามารดาเด็ก การที่จำเลยไปที่บ้านของผู้เสียหายที่ 1 และเข้าไปกระทำชำเราผู้เสียหายที่ 1 ในห้องนอนของผู้เสียหายที่ 1 โดยจำเลยมิได้พาหรือนำตัวผู้เสียหายที่ 1 ไปที่อื่น จึงมิได้เป็นการพรากเด็กอันเป็นการขาดองค์ประกอบความผิดตามมาตราดังกล่าว

 

ข้อเท็จจริง:

  • จำเลยพิมพ์ข้อความนัดผู้เสียหายที่ 1 (อายุไม่เกินสิบห้าปี) มาที่หน้าบ้านและให้เปิดประตู
  • จำเลยไปที่บ้านของผู้เสียหายที่ 1 ผู้เสียหายที่ 1 เดินไปเปิดประตูให้ และจำเลยกับผู้เสียหายที่ 1 เดินเข้าไปในห้องนอนของผู้เสียหายที่ 1
  • จำเลยกระทำชำเราผู้เสียหายที่ 1 ในห้องนอน โดยผู้เสียหายที่ 1 ยินยอม
  • จำเลยนอนอยู่ในห้องนอนของผู้เสียหายที่ 1 จนกระทั่งผู้เสียหายที่ 2 มาพบ