คำสั่งคำร้องของศาลฎีกาที่ ป.๑๑๐๔/๒๕๖๓ 

               จำเลยทั้งสิบสี่ถูกฟ้องว่าร่วมกันกระทำความผิดหลายกรรมต่างกันความผิดแต่ละกรรมเป็นความผิดอุกฉกรรจ์ ประกอบกับศาลชั้นต้นอนุญาตให้ปล่อยชั่วคราวจำเลยที่ ๘ ในระหว่างพิจารณาก่อนการ สืบพยาน การที่ศาลชั้นต้นที่ราคาหลักประกันจำเลยแต่ละคนเท่ากันนับว่าเหมาะสมแล้ว มิใช่การตีราคาหลักประกันโดยไม่ชอบ เมื่อมิใช่กรณีที่ศาลชั้นต้นไม่อนุญาตให้ปล่อยชั่วคราวจำเลยที่ ๘ จำเลยที่ ๘ ย่อมไม่อาจใช้สิทธิอุทธรณ์คำสั่งดังกล่าวได้ตามประมวลกฎหมายวิธี พิจารณาความอาญา มาตรา ๑๑๙ ทวิ

 

                    ตามคำสั่งคำร้องนี้ ศาลชั้นต้นคำสั่งอนุญาตคำร้องขอปล่อยชั่วคราวจำเลยที่ ๘ โดยตีราคาหลักประกันในวงเงินห้าแสนบาท และให้นำหลักประกันมาเพิ่มภายใน ๑๕ วัน ผู้ขอประกันยื่นคำร้องขอลดหลักประกัน ศาลชั้นต้นไม่อนุญาต ผู้ขอประกันยื่นอุทธรณ์คำสั่ง ศาลอุทธรณ์ยกคำร้อง

               การอุทธรณ์คำสั่งไม่อนุญาตให้ปล่อยชั่วคราว ต้องทำเป็นคำร้อง(ป.วิ.อ.มาตรา ๑๑๙ ทวิ)

 

ประมวลกฎหมายวิธีพิจารณาความอาญา

               มาตรา ๑๑๙ ทวิ ในกรณีที่ศาลสั่งไม่อนุญาตให้ปล่อยชั่วคราว ผู้ร้องขอมีสิทธิยื่นคำร้องอุทธรณ์คำสั่งนั้นได้ ดังต่อไปนี้ 

                    (๑) คำสั่งของศาลชั้นต้น ให้อุทธรณ์ไปยังศาลอุทธรณ์ 

                    (๒) คำสั่งของศาลอุทธรณ์ ให้อุทธรณ์ไปยังศาลฎีกา

               ให้ศาลชั้นต้นที่รับคำร้องอุทธรณ์คำสั่งรีบส่งคำร้องดังกล่าวพร้อมด้วยสำนวนความ หรือสำเนาสำนวนความเท่าที่จำเป็นไปยังศาลอุทธรณ์หรือศาลฎีกา แล้วแต่กรณี เพื่อพิจารณา และมีคำสั่งโดยเร็ว

               คำสั่งของศาลอุทธรณ์ที่ไม่อนุญาตให้ปล่อยชั่วคราวยืนตามศาลชั้นต้นให้เป็นที่สุด แต่ทั้งนี้ ไม่ตัดสิทธิที่จะยื่นคำร้องให้ปล่อยชั่วคราวใหม่