การใช้ทางพิพาทตั้งแต่ยังเป็นคันดินจนกระทั่งภายหลังมีการทำเป็นถนนลูกรังนั้น เป็นการที่ญาติพี่น้องยินยอมที่จะให้มีการทำและใช้ทางร่วมกันเพื่อที่จะเป็นทางไปออกสู่ทางสาธารณะ โดยเป็นการทำขณะที่ยังเป็นที่ดินแปลงใหญ่ยังไม่มีการแบ่งเป็นเจ้าของโฉนดอย่างในปัจจุบัน จึงเท่ากับเจ้าของที่ดินเป็นผู้ยินยอมให้ผู้ที่ไม่ใช่เจ้าของที่ดินเดินผ่านทางพิพาทนั้นเอง เมื่อจำเลยเป็นเจ้าของที่ดิน จำเลยร่วมกับโจทก์และญาติพี่น้องทำถนนในทางพิพาท จึงเป็นการที่จำเลยให้ความยินยอมแก่โจทก์และญาติพี่น้องคนอื่นเดินผ่านที่ดินซึ่งเป็นทางพิพาทนั้นเอง เป็นการที่โจทก์และญาติพี่น้องคนอื่นใช้สิทธิของจำเลยซึ่งเป็นเจ้าของที่ดินเดินผ่านทางพิพาท การยินยอมดังกล่าวของจำเลยย่อมไม่อาจก่อให้เกิดสิทธิภาระจำยอมแก่โจทก์ได้ เมื่อโจทก์ใช้สิทธิผ่านทางพิพาทโดยอาศัยสิทธิของจำเลย จึงไม่เป็นการใช้สิทธิโดยปรปักษ์ต่อจำเลยซึ่งเป็นเจ้าของที่ดิน ลักษณะการใช้ทางพิพาทของโจทก์ซึ่งเป็นเรื่องจำเลยให้ความยินยอม หรือเป็นเรื่องการทำโดยวิสาสะในระหว่างญาติพี่น้องกันเช่นนี้ โจทก์ย่อมไม่อาจได้สิทธิภาระจำยอมในทางพิพาท โดยที่ไม่มีข้อเท็จจริงปรากฏเลยว่า โจทก์ได้เคยมีการเปลี่ยนเจตนาในการใช้ทางพิพาท โดยจะใช้แบบเป็นปรปักษ์ต่อจำเลยเจ้าของที่ดิน จนกระทั่งวันที่ที่จำเลยขุดดินมาถมถนนบนทางพิพาท โจทก์จึงไปแจ้งความแต่เมื่อนับจากเวลาดังกล่าวถึงวันฟ้องก็ยังไม่ถึง ๑๐ ปี โจทก์ย่อมไม่อาจได้สิทธิภาระจำยอมในที่ดินพิพาทได้ การใช้สิทธิในทางพิพาทอันจะได้สิทธิตาม ป.พ.พ. มาตรา ๑๔๐๑ นั้น ต้องเป็นการใช้สิทธิโดยการนำกรรมมาสู่ภารยทรัพย์โดยปรปักษ์ จนครบกำหนดอายุความได้สิทธิตามมาตรา ๑๓๘๒ เมื่อโจทก์ใช้ทางพิพาทโดยความยินยอมของจำเลย โดยถือวิสาสะในฐานะเป็นญาติพี่น้องกัน จึงเป็นการกระทำโดยฉันมิตรไม่เข้าลักษณะเป็นการใช้สิทธิโดยปรปักษ์ตามมาตรา ๑๓๘๒ แม้โจทก์จะได้ใช้ทางพิพาทในที่ดินของจำเลยมาเป็นเวลานานเกินกว่า ๑๐ ปี ก็ไม่อาจทำให้ทางพิพาทตกเป็นภาระจำยอมตามกฎหมายได้

เพิ่มเติม
               ฎีกาที่ ๓๐๕๔/๒๕๔๕ การได้สิทธิภาระจำยอมโดยอายุความ ตาม ป.พ.พ. มาตรา ๑๔๐๑ ประกอบมาตรา ๑๓๘๒ นั้น กฎหมายมุ่งประสงค์ให้ถือเอาการใช้ประโยชน์ของเจ้าของสามยทรัพย์เป็นสำคัญ โดยไม่ได้คำนึงว่าภารยทรัพย์นั้นจะเป็นของผู้ใดหรือเจ้าของสามยทรัพย์จะต้องรู้ตัวว่าใครเป็นเจ้าของภารยทรัพย์นั้น ดังนั้น แม้โจทก์จะใช้ประโยชน์ในทางพิพาทกว้าง ๒ เมตร ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของที่ดินมีโฉนดของจำเลยรวมไปกับทางสาธารณะกว้าง ๒ เมตร โดยเข้าใจว่าเป็นทางสาธารณะทั้งหมด ก็ต้องถือว่าโจทก์ได้ใช้ทางพิพาทในลักษณะจะให้ได้สิทธิภาระจำยอมในที่ดินดังกล่าวแล้ว

ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์
               มาตรา ๑๓๘๒ บุคคลใดครอบครองทรัพย์สินของผู้อื่นไว้โดยความสงบและโดยเปิดเผยด้วยเจตนาเป็น เจ้าของ ถ้าเป็นอสังหาริมทรัพย์ได้ครอบครองติดต่อกันเป็นเวลาสิบปี ถ้าเป็นสังหาริมทรัพย์ได้ครอบครอง ติดต่อกันเป็นเวลาห้าปีไซร้ ท่านว่าบุคคลนั้นได้กรรมสิทธิ์
               มาตรา ๑๔๐๑ ภาระจำยอมอาจได้มาโดยอายุความ ท่านให้นำบทบัญญัติว่าด้วยอายุความได้สิทธิอันกล่าวไว้ในลักษณะ ๓ แห่งบรรพนี้มาใช้บังคับโดยอนุโลม